ตอน: แนวทางที่ 11 ถึง 15 และสิ่งที่คุณแม่อยากบอกกับทุกบ้าน…

11: เลี่ยงอาหารที่ส่งผลต่ออาการของลูกให้มากที่สุด จนกว่าจะแน่ใจว่าไม่มีผลกระทบ (ปัจจุบันลูกทานอาหารได้ทุกอย่างแล้ว)

12: หาข้อมูลคนที่เป็นโรคนี้แต่สามารถสื่อสารได้แล้วว่าทำไมตอนเด็กเค้าถึงมีพฤติกรรมแปลก ๆ เพื่อให้เราเข้าใจเวลาลูกทำพฤติกรรมแปลก ๆ และจะถามลูกเสมอว่าอะไรคือเหตุผลที่เค้าทำ เพื่อที่จะได้แก้ปัญหาได้ตรงจุด

13: พาลูกไปสถานที่ต่าง ๆ เพื่อสร้างประสบการณ์ให้เค้า สังเกตว่าลูกมีพฤติกรรมที่ต้องตักเตือนมั๊ย ไม่ปล่อยพฤติกรรมผิดกาลเทศะให้ผ่านไป ต้องพยายามอธิบายซ้ำ ๆ หรือหาวิธีให้ลูกเข้าใจ (ลูกจะเข้าใจเมื่อลูกพร้อม)

14: ให้ลูกเล่นดนตรีและกีฬาที่เค้าสามารถเล่นได้

15: ศึกษาแนวทางรักษาลูกให้ดีขึ้นโดยไม่เป็นอันตราย เพราะเราเชื่อว่า การรักษาลูกไม่มีเส้นทางเดียว ถ้าทำทุกอย่างที่ทำได้ ลูกน่าจะดีขึ้นบ้างไม่มากก็น้อย … อันนี้ตอบไม่ได้จริง ๆ ว่าลูกดีขึ้นด้วยสิ่งเหล่านี้มั๊ย แต่ตัดสินใจแล้วว่าจะทำทุกอย่าง และลูกก็ดีขึ้นอย่างน่าชื่นใจจริง ๆ

สิ่งที่อยากบอกกับทุกบ้าน

• สำหรับตัวเอง ถือว่าเป็นความโชคดีมาก ๆ ที่ลูกได้เข้ามาอยู่ในความดูแลของบ้านอุ่นรัก ที่บอกว่าโชคดี คงไม่ใช่แค่เพราะมีคุณครูที่คอยดูแลช่วยฝึกพัฒนาการให้ลูก แต่เพราะแม่เองก็ต้องการผู้นำทางที่แสนยากลำบากนี้เหมือนกัน ตลอดเวลา 8 ปีของการทำหน้าที่แม่โดยได้รับคำชี้แนะจากบ้านอุ่นรักส่งผลที่น่าชื่นใจคุ้มค่าเกินกว่าคำบรรยาย
• อยากให้กำลังใจกับทุกบ้านให้อดทนกับความเหนื่อยยากที่ต้องเจอ ตอนนี้ต้องถือว่าทุกบ้านได้เจอเส้นทางลัดที่บ้านอุ่นรักได้เตรียมให้จากประสบการณ์ที่บ้านอุ่นรักเก็บสะสมมาแล้ว ขอให้เชื่อมั่น และทำตาม เพื่อลูกของเรา

มาถึงตรงนี้ ท่านก็ได้อ่านแนวทางของคุณแม่ท่านนี้กันจนครบถ้วนแล้ว และศูนย์กระตุ้นพัฒนาการ “บ้านอุ่นรัก” หวังว่าบทความนี้จะเป็นประโยชน์ต่อลูกและทุกครอบครัวต่อไป

ส่วนเรา เราจะอยู่ตรงนี้เพื่อเป็นเพื่อนคู่คิดให้กับคุณพ่อ คุณแม่ และผู้ปกครองทุกท่านเสมอ ในกรณีที่ท่านมีคำถาม ข้อสงสัย หรือมีความกังวลใจ ท่านสามารถติดต่อเราได้ค่ะ

นอกจากนี้ เราจะทำสิ่งดี ๆ อย่างเต็มฝีมือในทุก ๆ วันในการขึ้นรูปพัฒนาการพื้นฐานสำคัญ ๆ ให้กับลูก ๆ ของท่าน พร้อม ๆ ไปกับการขึ้นรูปข้อมูลและความรู้ให้กับท่าน เพื่อท่านสามารถสานต่อ ดูแล และเลี้ยงดูลูกให้เติบโตอย่างมีคุณภาพและสามารถดำรงชีวิตด้วยตนเองได้ต่อไป

สู้นะคะ ในเมื่อคุณแม่ท่านนี้ทำได้สำเร็จให้เห็นเป็นตัวอย่างแล้ว คุณพ่อ คุณแม่ ผู้ปกครอง และทีมครอบครัวของทุกบ้านโปรดมั่นใจว่า “ท่านก็สามารถทำเช่นนี้ได้เหมือนกันค่ะ”

เครดิตข้อความ: คุณแม่ท่านหนึ่งของนักเรียนของเรา

ตอน: แนวทางที่ 6 ถึง 10 ที่คุณแม่ใช้…

6: สื่อสารกับคนในบ้านให้เข้าใจว่าต้องดูแลลูกยังไงตามแนวทางที่เราต้องการ (จากประสบการณ์ ไม่มีใครทำได้อย่างที่เราต้องการ ต้องยอมรับความจริงว่าทุกคนในบ้านมีข้อจำกัด ทุกคนในบ้านรักลูกเรา และทุกคนทำดีที่สุดในส่วนของตัวเองแล้ว)

7: การแสดงความรักกับลูกมาก ๆ เป็นพลังที่ยิ่งใหญ่ เมื่อวันที่ลูกพร้อม จากแววตาที่เฉยเมย การสนใจแต่วัตถุ แสงเงา ความเงียบของลูกจะค่อย ๆ เปลี่ยนไป แววตาของลูก การแสดงความรักของลูก ลูกเลียนแบบทุกอย่างที่เราเคยทำกับเค้า

8: คอยสังเกตลูกว่ามีเรื่องอะไรต้องช่วยบ้าง (เปรียบเทียบกับพัฒนาการและความสามารถของเด็กทั่วไปตามวัย) และหาวิธีแก้ไขสิ่งนั้นแบบค่อยเป็นค่อยไปจนลูกค่อย ๆ ชินและสามารถทำได้ด้วยตนเอง เช่น การเหยียบหญ้า กระโดดขาเดียว ติดกระดุม ผูกเชือกรองเท้า ใช้ตะเกียบ ฯลฯ ไม่ว่าลูกจะมีปัญหาเรื่องไหน สิ่งสำคัญที่สุดคือทำให้ลูกรู้ว่าเมื่อมีเราอยู่ข้าง ๆ ลูก คอยให้กำลังใจและพร้อมช่วยลูกเสมอ

9: การทำงานเป็นทีมของครอบครัวสำคัญมาก จากประสบการณ์ตัวเอง แม่ต้องทำหน้าที่คิดว่าจะดูแลลูกอย่างไร นำคำแนะนำที่ได้มาปรับใช้กับลูกอย่างไร ต้องหาหมอที่ไหน ต้องฝึกลูกที่ไหน จัดตารางกิจกรรมลูก หา ร.ร. ให้ลูกยังไง เลือกครูให้ลูกยังไง ต้องจัดการเรื่องที่ ร.ร. เวลามีปัญหายังไง เมื่อแม่วางแผนแล้ว จะขอให้คนในครอบครัวช่วยทำให้ทุกอย่างสำเร็จตามที่ต้องการ

10: หาตัวช่วยจากคุณพ่อคุณแม่ผู้มีประสบการณ์จริงและลูกโตกว่าลูกเรา ศึกษาเพื่อให้รู้สถานการณ์ล่วงหน้าว่าเราจะเจออะไรในอนาคต สิ่งที่เราต้องเตรียมตัวให้ลูกในแต่ละช่วง แต่ละวัย เก็บรายละเอียด และเอามาวางแผนในการพัฒนาลูก

…ในตอนถัดไป เราจะมาพบกับแนวทางที่ 11-15 ของคุณแม่ท่านนี้กันต่อ จากนั้น ค่อยจบท้ายบทความเรื่องนี้กันที่ “สิ่งที่…คุณแม่ท่านนี้…อยากบอกกับทุกบ้าน” ค่ะ โปรดติดตามอ่านไปด้วยกันกับเรานะคะ

เครดิตข้อความ: คุณแม่ท่านหนึ่งของนักเรียนของเรา

1: อ่านข้อมูลเกี่ยวกับโรคนี้เยอะมาก มีข้อมูลบอกว่า สมองของลูกจะพัฒนาสูงสุดตั้งแต่แรกเกิดถึงอายุ 7 ปี แปลว่าเวลาทองของลูกมีถึงแค่ 7 ขวบ เราจึงต้องทำงานแข่งกับเวลาที่เค้าโตขึ้นทุกวัน ๆ จะอยู่เฉย ๆ ปล่อยเวลาแต่ละวันผ่านไปไม่ได้ เพราะเรามีชีวิตลูกเป็นเดิมพัน หลายครั้งที่เหนื่อย ท้อ แต่เมื่อคิดว่าในวันที่เราไม่อยู่แล้วลูกจะเป็นอย่างไร จะช่วยเหลือตัวเองได้มั๊ย จะอยู่ในสังคมได้มั๊ย สิ่งนี้เป็นแรงผลักดันให้ยอมแพ้ไม่ได้ ต้องทำทุกอย่างเพื่อพัฒนาเค้าให้ได้มากที่สุด

2: หาหมอพัฒนาการเด็ก (เพื่อความมั่นใจ ต้องปรึกษาหมอพร้อมกัน 2-3 คน) แต่การหาหมอพัฒนาการหลายคน ทำให้เหนื่อยและเครียด รวมถึงตัวเองไม่สามารถทำได้ทั้งหมดตามที่หมอแนะนำ สุดท้ายตัดสินใจเลือกหมอเหลือคนเดียว ผลที่ได้คือ ทั้งบ้านเหนื่อยน้อยลง สามารถ Focus กับสิ่งที่หมอแนะนำได้ง่ายขึ้น ปัจจุบัน ยังคงพบหมอพัฒนาการอย่างสม่ำเสมอ เพื่อให้เรารู้ว่าจะฝึกลูกเตรียมตัวรับมือกับเหตุการณ์ในอนาคตอย่างไร

3: พาลูกตระเวนฝึกปรับพฤติกรรมทุกวัน โดยมีบ้านอุ่นรักเป็นหลัก และตาม ร.พ. ต่าง ๆ ทั้งใกล้และไกลบ้าน พยายามเรียนรู้หลักการฝึกทั้งฝึกพฤติกรรมและฝึกพูด แล้วนำมาปรับใช้กับกิจกรรมที่อยู่กับลูกในชีวิตประจำวัน การฝึกตามทฤษฎีอาจจะไม่ใช่ทางสำหรับบ้านเรา เพราะทำให้เรายึดติดและคาดหวังกับลูกมากเกินไป เกิดภาวะเครียดในบ้าน สุดท้ายเราใช้ใจตัวเองเป็นหลักในการอยู่กับลูก ไม่ได้สนใจว่าเป็นวิธีอะไร แต่ใช้ความรู้ที่ได้มาปรับใช้ให้เหมาะกับสถานการณ์แต่ละอย่าง ผลที่ได้คือ เราอยู่กับลูก เล่นกับลูกได้อย่างมีความสุข ยอมรับในสิ่งที่ลูกเป็น (ยอมรับ แต่ไม่ปล่อยผ่าน เก็บไว้ในใจว่ามีอะไรต้องแก้ไข เมื่อมีโอกาส จะนำไปปรึกษาบ้านอุ่นรักหรือหมอว่าจะต้องแก้ไขอย่างไร) ฝึกให้ลูกช่วยเหลือตัวเอง ฝึกแก้ไขปัญหา

4: ตอนลูกยังเล็ก เราไม่เคยปล่อยให้ลูกอยู่คนเดียว ต้องมีคนในบ้านอยู่เล่นกับลูกเสมอ (แปลว่าลูกได้รับการดึงออกจากโลกของตัวเองตลอดเวลา) จะต้องมีคนอ่านหนังสือ เล่นของเล่นกับลูก โดยงดเปิดทีวี/เล่นมือถือ จนเมื่อลูกโตพอรู้เรื่องแล้ว การดูทีวีและเล่นเกมส์จะให้เป็นเวลา (ปัจจุบันลูกสามารถมีเวลาของตัวเอง ดูทีวี และเล่นเกมส์ได้เหมือนเด็กทั่วไป)

5: ทำตัวให้พูดมากเวลาอยู่กับลูก คอยอธิบายสิ่งรอบตัวลูก เพิ่มคำศัพท์ให้ลูก

… คุณแม่ท่านนี้ยังมีแนวทางที่ 6-15 ในการช่วยพัฒนาลูกมาบอกกันต่อในลำดับถัด ๆ ไป โปรดติดตามอ่านกันให้ได้นะคะ…

เครดิตข้อความ: คุณแม่ท่านหนึ่งของนักเรียนของเรา