“คุณแม่ท่านหนึ่ง” ได้เขียนบทความ เรื่อง “เส้นทางที่ไม่เคยเดิน” นี้ และอนุญาตให้ศูนย์กระตุ้นพัฒนาการ “บ้านอุ่นรัก” นำมาเผยแพร่ เพื่อบอกเล่าเรื่องราวที่เธอ ลูก และครอบครัว ได้ร่วมกันเดิน จนผ่านพ้นเส้นทางที่ขรุขระและเต็มไปด้วยขวากหนามมาได้ด้วยดี
ทั้งคุณแม่ท่านนี้และบ้านอุ่นรักขอส่งกำลังใจมายังทุก ๆ ครอบครัว และเราปรารถนาเป็นอย่างยิ่งว่า ในที่สุดแล้ว ทุก ๆ ครอบครัว จะพบวิธีก้าวเดินที่เหมาะสมกับวิถีชีวิตของตนเอง และสามารถเดินไปกับลูก จนถึงจุดหมายปลายทางที่ดีได้สมดังใจหวังค่ะ
“เส้นทางที่ไม่เคยเดิน” ตอนที่ 6: พลังแห่งความรัก...
…อีกเรื่องที่สำคัญคือ การแสดงความรักกับลูกมาก ๆ เป็นพลังที่ยิ่งใหญ่ เราบอกรักลูก ใกล้ชิดเค้า กอดและหอมเค้าทุกวันจนทุกวันนี้ ในช่วงลูกเล็ก ๆ ลูกมีแต่แววตาที่เฉยเมย มีแต่ความเงียบ บางทีก็อาจจะมองเราแวบนึงเหมือนเราเป็นวัตถุอะไรซักอย่างที่ไม่ใช่สิ่งที่เค้าสนใจ แล้วก็วิ่งไปที่อื่น ทุกคืนก่อนนอนลูกมักจะท่องตัวอักษรหรือนับเลขจนหลับ และเมื่อลูกตื่นขึ้น ลูกก็จะลุกจากเตียงทันทีเพื่อไปจ้องมองนาฬิกา Digital ที่มีแสงสีแดง แต่เมื่อเราทำอย่างที่เล่ามาเรื่อย ๆ ลูกก็เริ่มเปลี่ยนไป จากที่เคยสนใจแต่วัตถุ แสงเงา จากที่มีแต่ความเงียบจากลูก ลูกเริ่มสนใจเรา เริ่มติดเรา เริ่มพูดออกมาเป็นคำ ช่วงแรกลูกจะพูดได้แต่คำว่า “แม่” แล้วก็มองหน้าเรา เค้าจะพูดซ้ำ ๆ เรียกแม่ เพื่อให้เราตอบรับว่า “ครับ” เราคุยกันแบบนี้หลายวัน จนวันนึงก่อนนอน ลูกพูดกับเราด้วยความยากลำบาก ออกมาเป็นคำ ๆ ว่า “แม่..หนู..รัก..แม่..มาก..” วันนั้นเราร้องไห้ออกมาด้วยความรู้สึกที่บรรยายไม่ได้เลย และไม่ใช่แค่เค้าพูดแบบนั้น เค้าเริ่มมาซุกตัวนอนให้เรากอด ตื่นเช้ามาเค้าก็จะเอาจมูกมาชนจมูกเรา เอามือลูบหน้าเรา เรียกเราให้เล่นกับเค้าตลอดเวลา การแสดงความรักของลูกที่เริ่มมีให้แม่ ขยายไปให้ทุกคนในบ้าน (ทุกคนในบ้านก็แสดงความรักกับลูกอย่างสม่ำเสมอ) ลูกเลียนแบบการแสดงความรักทุกอย่างที่เราเคยทำกับเค้า เราจำได้ว่ามีอยู่วันหนึ่ง สามีเราบอกกับเราว่า เค้านั่งเล่นกับลูก เห็นแววตาของลูกคนเล็กเป็นประกาย เค้ารู้แล้วว่าเค้ากำลังจะได้ลูกชายของเค้ากลับคืนมา จนถึงทุกวันนี้ ลูกคนเล็กของเรายังคงวิ่งมากอดหอมพ่อแม่เวลาเรา 2 คนกลับถึงบ้านตอนเย็น บางทีเค้าจะโทรหาพ่อแม่ว่าเมื่อไหร่จะกลับจากที่ทำงาน เค้ารอทำการบ้านกับพ่อและแม่อยู่…
เครดิตภาพ: Annie Spratt | Unsplash
