บ้านอุ่นรักขอแชร์ถ้อยคำที่ “คุณออทิสที่รัก” บันทึกไว้ในเฟสบุ๊คของเธอ…มาให้ทุกท่านได้อ่าน
เราค่อย ๆ อ่านไปด้วยกันทีละคำ…ทีละประโยค…ทีละบรรทัด เพื่อ…ค้นพบ “ความหมายดี ๆ ที่ลูกได้รับ” หลังจบ “การรอคอย” ค่ะ
“การรอคอย” นี้ ณ จุดเริ่มต้น เป็นเพียงเวลาหลังเลิกงานที่แม้จะมีอยู่ไม่มากมายสักเท่าไรนัก แต่เพราะคุณแม่ท่านนี้ตระหนักในคุณค่าของวันและเวลาที่มีอยู่ ใช้ทัศนคติทางบวกมาเป็นแรงผลักดันช่วยให้ใจแข็งแกร่งมากพอที่จะต่อสู้กับเรื่องหนักหนาสาหัสในชีวิต มีความพยายาม และที่สำคัญ คือ ได้ลงมือทำสิ่งต่าง ๆ ที่มีความหมายต่ออนาคตของลูกจริง ๆ “การรอคอยธรรมดา ๆ ของลูก” ก็จบลง และกลายมาเป็น “การรอคอยที่เปี่ยมล้นไปด้วยความหมายสำหรับอนาคตของลูก” ค่ะ
“…คนที่วิ่งมารับทุกวัน เมื่อได้ยินเสียงมอไซค์แม่วิ่งเข้ามาเขตบ้าน เมื่อแม่เลิกงาน
หลังจากนั้นก็สอดส่อง ดูว่าแม่มีของมาฝากมั้ย จากนั้นก็มากอด มาหอมกันอยู่สักพักใหญ่ ๆ
แม่ก็จะถามนู่นนี่ หนูกินข้าวรึยัง? วันนี้หนูดื้อมั้ยครับ!?
แล้วเเม่ก็จะพาอาบน้ำ ทำกิจกรรม เล่นกัน และพาเข้านอน เป็นเช่นนี้ทุกวัน
เวลาเลิกงาน เเม่ต้องรีบกลับบ้านเพราะรู้ว่ามีคนที่รัก…รออยู่…เขารอเราทุกวัน
บางวัน บางครั้ง แอบคิดว่าถ้า…ถ้าเกิดว่า…วันนึงเกิดอะไรขึ้นกับเรา เเล้วเรากลับบ้านไม่ได้ ลูกจะอยู่อย่างไร ลูกจะรอมั้ย…พลันต้องหยุดความคิดตัวเอง…เปลี่ยนใหม่
…ต้องกลับบ้าน หมั่นฝึกฝนลูก ให้ช่วยเหลือตัวเองให้ได้มากที่สุด แม้เวลาเราจะน้อยนิด…ก็ต้องพยายาม…
เผื่อว่าวันนึง เราไม่สามารถที่จะอยู่กับเขาได้จริง ๆ…เขาจะได้อยู่ได้ อยู่ร่วมกับผู้อื่นได้…”
บ้านอุ่นรักขอขอบพระคุณ “คุณออทิสที่รัก” ที่กรุณาอนุญาตให้เราแชร์บันทึกที่น่าประทับใจนี้ มา ณ ที่นี้ และอยากให้บันทึกนี้ ได้กลายมาเป็นแรงบันดาลใจให้กับคุณพ่อ คุณแม่ และผู้ปกครองทุกบ้าน เพื่อสามารถเปลี่ยนการรอคอยในแต่ละวันของลูก ๆ (ที่ตั้งหน้าตั้งตารอท่านอยู่ที่บ้าน) ให้จบลงที่ลูกได้ใช้เวลาคุณภาพร่วมไปกับท่าน ได้ทำกิจกรรมดี ๆ ที่มีความหมายต่ออนาคตของลูก จนในที่สุด ลูกของท่านได้เติบโตอย่างมีคุณภาพและสามารถใช้ชีวิตในอนาคตได้ด้วยตนเองค่ะ
Credit ข้อมูล: Facebook ออทิสที่รัก
Credit ภาพ: Austin Wade | Unsplash
